Milaan-Sanremo is niet geworden wat iedereen er van had verwacht. De eerste grote klassieker werd door winteromstandigheden geneutraliseerd en ingekort. “Maar toen hadden we wel al een serieus eind gereden. We zijn vandaag twee keer gestart.”
“Wat ik vandaag heb meegemaakt is te gek voor woorden. Ik denk dat we dit meedragen voor de rest van ons leven. De koers werd na een bepaalde tijd stopgezet omdat het enorm hard sneeuwde en het was ook bijzonder koud. Iedereen kroop opnieuw de bus in.”
Daarin werd gebruik gemaakt van een warme douche. “Om niet onderkoeld te raken. We hebben daarna heel lang gediscussieerd. ‘Gaan we verder of niet?’ Niemand had er eigenlijk nog zin in, maar wat doe je als de 24 andere ploegen wel gewoon opnieuw starten? Dan volg je.”
“De koers werd met 50 kilometer ingekort. Tien minuten voor de tweede start moesten we ons allemaal nog snel aankleden. Natte schoenen en natte kleren. We hadden al snel weer koud. En het beterde er niet op. Ik kon na een bepaald moment nog amper mijn vingers bewegen. Remmen was moeilijk.”
Styby was ook bang om te vallen. “Ik probeerde het dus een beetje rustig aan te doen. Maar op de Cipressa kreeg ik krampen tot achter mijn oren. Mijn rug, mijn benen, mijn armen, mijn nek: alles deed pijn. Heel gezond was het dus niet wat we vandaag hebben gedaan.”
“Ik begrijp niet dat we eigenlijk zo'n domme sporters zijn. We waren aan het roepen van de pijn. Sommigen huilden zelfs. We gaan de bus in, we douchen, en een uur later starten we opnieuw. Voor dezelfde pijn. Voor wat het waard is: ik ben 66e geworden op vijf minuten van de winnaar.”
En die heette Gerald Ciolek. Tot vorig jaar nog ploegmaat van Styby bij Omega Pharma-Quick Step. “Na de finish zocht ik meteen de wagen op. Daar was het gelukkig een stuk warmer. Helaas stond er wel nog een rit van 330 kilometer naar de luchthaven op het menu…”